For å undersøkje korleis vi vert påverka av kvar vi bur, og korleis staden og kulturen har innverknad på kunsten, har Atopia sett i gong ein serie med videoprogram frå ulike storbyar i verda. Målet er at prosjekta skal skape forståing for dei særtrekka ved kunsten som er avhengig av kvar i verda kunstproduksjonen har sitt opphav.

Serien Cities of the World kan sjåast som eit råmateriale for ei undersøking av forholdet mellom stad og persepsjon, og dei geopolitiske aspekta ved kunsten.

Første by ut i serien med videoprogram er Teheran. Den New York-baserte litauiske kuratoren Sandra Skurvida har stått for utveljinga av videoverka til iranske kunstnarar. Kunsten frå Teheran vert dermed filtrert av eit utanfor-blikk i fleire lag.

Ifølgje kurator Sandra Skurvida står iranske videokunstnarar langt friare enn spelefilmregissørar i val av tema, innspelingsstad og verkemiddel. Grunna det politiske regimet i Iran er det strenge reglar for kva ytringar og handlingar som er tolererte i det offentlege rom. Dette gjer at kunsten ofte trekkjer seg vekk frå det offentlege. Når kunsten ikkje vert vist for eit stort publikum, vert det lettare å omgå sensuren.

Når kunstnarar bryt dei strenge reguleringane av det offentlege rom, og tilfører sin personlege synsvinkel, kan dei potensielt vere med på å endre desse reglane, meiner Skurvida. Dei utvalde videoane frå Teheran tek mellom anna opp tema som kunstnarisk sensur, forureining, ulovlege kunstnariske intervensjonar og farane ved offentleg transport for kvinner. Videoverka gjev eit mangefasettert samtidsbilete av Teheran, sett frå kunstnarane sin subjektive ståstad.

Skurvida nemner spesielt Kamran Shirdel sine dokumentarfilmar frå perioden 1965–1980 som ein filmatisk innfallsport til programmet, som gjev både historisk og stilistisk gjenklang i dagens videoproduksjon. Shirdel kritiserte sosiale problem som fattigdom, analfabetisme, prostitusjon og slaveri, og dokumentarane hans vart forbodne og lovleggjort alt etter kva som passa det til eit kvar tid sitjande regimet. Desse svingingane av relevans og kva som er tillate i eit skiftande politisk klima, meiner Skurvida set eit historisk eksempel for sosialt engasjerte kunstnarar som arbeider i Iran i dag.

I eit samarbeid med Atopia tilbyr Norske Kunstforeninger kunstforeiningane å vise Cities of the World. På kvar utstillingsstad vil videokunstnar og prosjektleiar i Atopia, Farhad Kalantary, halde ein 20 minutt lang introduksjon. I etterkant av introduksjonen vil det verte opna for spørsmål frå publikum.

• Shirin Mozaffari: Someone Else’s Project / 4:39 min. / 2012
• Jinoos Taghizadeh: For Forough / 6:48 min. / 2004
• Negar Tahsili: Wee-men or Women?! / 26:00 min. / 2008
• Neda Razavipour og Rambod Vala: Hushhh! / 1:05 min. / 2011
• Simin Keramati: Tehran 2011 / 0:51 min. / 2011
• Tehran 2010 / 2:56 min. / 2010
• Rosita Sharafjahan: Hurrah / 3:51 min. / 2006
• Neda Zarfsaz: Zoom-in / 5:58 min. / 2010

• 
• 
• 
• 
• 
• 
•